ALO E2 – ODO E4 (9 – 9)
Lieve kindertjes van de E4,
Vandaag mocht ik nog een keer als hulpsint…eeehh…hulpcoach met jullie mee! Voor jullie enige en echte coach Rob was het nog een stapje te ver en te lang om deze wedstrijd te coachen. Gelukkig hoorde ik een van de dames in de auto zeggen dat ze het toch wel jammer vond dat Rob er niet bij was vandaag, dus dat is een goed teken. Hopelijk ben je snel weer van de partij! Maar goed, aan de E4 dus de schone taak om 1 of 2 puntjes af te troggelen van de ongeslagen kampioen ALO E2 uit Den Haag. Ik hoorde van tevoren al een beetje zenuwachtige opmerkingen over De Tweeling van ALO, omdat in de vorige wedstrijd wel duidelijk werd dat het hele spel bij hun om die twee jongetjes draaide. Maar goed, niets is onmogelijk. En jullie kracht ligt erin dat jullie echt als één team spelen, dus met alle vier! We hadden dus van tevoren besproken dat we vooral van onze eigen sterkte uit zouden gaan, want dat is het beste dat je kunt doen. Natuurlijk hadden we ook een klein beetje besproken hoe we ALO verdedigend aan zouden pakken. Fleur had in de auto gemeld dat zij 1 van de 2 jongens wel wilde verdedigen. Kijk, that’s the spirit, daar houdt de hulpcoach wel van. We waren mooi op tijd bij ALO en hadden dus lang de tijd om warm te lopen, te gooien en te springen. Dat hebben we bijna tot vervelends toe gedaan, want er was helaas geen paal om in te schieten. Gelukkig had dat best wel zin, want in de wedstrijd werden goede ballen gegooid en zag ik af en toe iemand naar de bal toe springen! Toen de wedstrijd voor ons afgelopen was, konden we snel nog even een paar keer schieten, strafworpen en een doorloopje nemen en toen moesten we aan de bak. Met hesjes en shirts in alle kleuren (handig voor de scheidsrechter) begonnen we aan de wedstrijd. Binnen no time denderde het geweld van ALO over ons heen en stonden we 4-0 achter. Niet omdat wij geen kansen kregen, maar die wilden er helaas niet in, omdat we de rust niet namen voor onze schoten en ook een beetje pech hadden. Na de eerste 10 minuten konden we even op adem komen en hoorde ik iemand zeggen: “Zie je nou, we kunnen nooit van ALO winnen”. Dat hebben we snel uit ons hoofd gepraat en gingen snel verder met de wedstijd. En wat gebeurde?? Wij vochten ons helemaal terug in de wedstijd en kwamen zelfs 5-6 voor! Vanaf toen was het een bloedstollende, gelijk opgaande wedstrijd waarbij we telkens 1 doelpunt voorkwamen, maar ook telkens weer gelijk (6-6 en 7-7 en 8-8). Gelukkig hield de vader van Mees goed de score bij, want wij wisten het soms niet meer. De tweede helft kregen we ook nog wat regenbuitjes op ons dak, maar na doelpunten van Noëlle Sophie, Anne, Mees en Fleurde scoorde Daantje de 8-9 dus stonden we weer voor. Helaas kon ALO nog 9-9 scoren en naderede het einde. Thuis vond Rob dat het wel tijd was, maar de scheidsrechter had nog een minuutje op zijn horloge. Nog even heel geconcentreerd verdedigen om niet nog een doelpunt door te laten, maar dat gebeurde gelukkig niet. Als tijgers hebben jullie verdedigd. Pfff, opluchting, we hebben een puntje gewonnen en dat vond niet iedereen van ALO even leuk, maar wij wel. Verdiend gelijkspel voor beide ploegen! Daarmee zijn jullie heel netjes als tweede geëindigd in de poule nog voor Die Haghe en Maassluis, Noëlle Sophie, Mees, Fleur, Daantje en Anne, deze hulp coach vond het erg leuk om jullie 2 wedstrijdjes te coachen en ik ben super trots op jullie. Nog een paar keer buiten trainen en daarna (hopelijk) op naar de zaalcompetitie.
Groetjes, Barbara