ODO 4 – Dijkvogels 4 8-14 erop en er onderdoor

door Jaap van Vliet · Gepubliceerd 26 mei 2013 · Geüpdatet 2 juli 2015

Door Rob

Eigenlijk is dit een tweeluik. Ommers, a fortnight geleden speelde het krakende krasse knarren team een uitwedstrijd in Delft, onder de rook van Calve, tegen DES. Het was de zoveelste dag dat eenieder wanhopig naar buiten kijkt en ziet dat wind, regen, wolken en af en toe een mager zonnetje de einder buiten de ramen bevolkt. Niet alleen hardlopers hebben een eeuwige twijfel over wat ze moeten aantrekken op de dag des oordeels, ook korfballers verkeren in dubio over de lange, korte mouwen of thermoshirt of toch maar hempie zonder mouwen. De die hards uitgezonderd, natuurlijk. Die spelen, zonder te blikken of te blozen altijd zonder hempie. Met het stijgen der jaren ben ik van een die hard verworden tot een twijfelaar. Dus, vlak voordat de wedstrijd begint, de warming up gedaan is wordt nog eens schielijk naar boven en verder weg gekeken. Pffff, toch maar een thermoshirt. De wedstrijd was op zich zelf al een tweeluik, met een wervelende show in de 1e helft waar #4 een nooit eerder verwacht en gedacht rendement op de kunstgrasmat legde. Niet eindeloos naast de pot pissen maar bijkans elke aanval scorend afronden. Het bracht ons nog net geen nominatie maar in de pauze zaten we zelf trots te wezen met een verdiende voorsprong (en iets van 9 doelpunten gemaakt; ik kan U vertellen dat een schier eindeloze reeks hele wedstrijden met veul minder doelpunten zijn afgesloten door #4).

Erop en erover, erop zaten we al, erover waren we ook al, nu toch afmaken. In hinsight hadden we de kleedkamers nooit richting veld moeten uitmarcheren, maar linea recta naar de bar. Niemand kon bevroeden dat de 2e helft van het tweeluik zou kunnen ontaarden in een bloedstollende en ook weer -ontstollende – het vloeide rijkelijk – scrimmage. Een zeer zelfverzekerd #4 speelde de 1e 10 minuten na rust souverein (he, heerlijk om dat woordje weer te kunnen gebruiken) en zelfs de wolken dreven af en toe uiteen om plaats te maken voor de zon. Geen wolkje aan de lucht dus, zou je denken. Totdat de wolken zich weer dreigend samenpakten zowel in de lucht als ook op het veld. In een nagenoeg (fysiek, motorisch) onmogelijke sprongomhelzing met zijn opponent landde Snap zeer ongelukkig (heb er geen andere woorden voor) gedeeltleijk nog innig het ene been nog omstrengeld met dat van zijn tegenstander. Het beeld van de landing, zeg maar gerust crashlanding op het netvlies bij velen, een langgerekt 'AU' en ook nog wat kortere kreten deden hun werk en zorgden ervoor dat eenieder verschrikt toesnelde. Bij Snap aangekomen viel direct op dat zijn hoofd a la Spartacus als na een van zijn meest heftige gevechten tot een misselijkmakende bloederige massa was verworden, wat achteraf bleek een scheurtje in zijn wenkbrauw. De roemruchte knieen hadden echter een dermate grote opdonder gekregen, dat alleen die pijn de aandacht van Snap had. Na enige bezinning kon Snapartacus op eigen kracht – maar geholpen door omstanders, dat wel – een soort van opstaan, en volgde een aftocht richting kantine die nu al in de boeken gaat als de langste wandeling ooit. Behoorlijk aangeslagen was er koortsachtig overleg, gezien de blessures was een rit naar de SEH noodzakelijk. Helaas was er niet direct iemand vanuit de DES gelederen in staat om spontaan aan te bieden Snapartacus naar het ziekenhuis te vervoeren, zodat maar geopperd werd om hem door een van ons te laten brengen en dus de wedstrijd te staken. Beetje geval van jammer. Gelukkig stelde daarna de moeder(!) van de tot dan toe zeer goed leidende, jonge scheidsrechter voor om Snapartacus te vergezellen, opdat de wedstrijd voortgezet kon worden. Dankbaar werd haar voorstel geaccepteerd, werd Snapartacus afgevoerd en werd de wedstrijd hervat.

Al 100 keer heb je het meegemaakt, gezien, gehoord en wat dies meer zij. Na zo'n incident tikt dit door in je prefontale cortex, hoe je het ook wendt, of keert. Nagenoeg verrassend was het daarom dat #4 zich klaarblijkelijk oprichtte met het scoren van een doelpunt, waarmee de reeds bij rust bereikte voorsprong werd uitgebouwd. Zou het dan toch?……..

Nee. Daarna vond DES het lontje, stak het aan daar waar het bij #4 werd gedoofd. Erop, erover en #4 er onderdoor. Een kleine oprisping daargelaten, werd de voorsprong in de laatste 20 minuten uit handen gegeven. Bud. Na enige bezinning werd besloten snel richting het Maaslandse af te reizen voor de inmiddels beruchte kibbeling verorber orgie, terwijl een kleine delegatie met de strijdkar van Snapartacus richting SEH reed om hem richting huis of revalidatiecentrum te begeleiden. Gepast of ongepast, U kent dat misschien wel. Soms krijg je in dit soort situaties een soort van de slappe lach, al is het een omgeving waar dat wellicht niet zo logisch is. Bij binnenkomst werden we doorverwezen naar het observatorium, en dat woord alleen al zette direct aan tot wat beginnende kronkelende lachspieren. Bijna werd een verkeerd gordijntje geopend, maar uiteindelijk kwamen we dan op een bijkom zaal alwaar Snapartacus in volle glorie in zijn meest favoriete houding op een bed werd aangetroffen (met zijn handen samengevouwen, op de borst). Gelukkig opende hij zijn ogen en als je had gezegd dat hij net terug kwam van een rugby scrum, had je het ook geloofd. Opgewekt als altijd verteld Snapartacus dat hij zich waarschijnlijk lichtelijk onwel voelde zijn komen en daarom op een bedstee werd ondergebracht. De dienstdoende artsen en verpleegkundig personeel liepen af en toe af en aan om te onderzoeken wat er aan schortte. Pien et moi zaten op 2 stoeltjes a la de oude mannetjes van de Muppets naast de bedstee om deskundig commentaar te leveren en af en toe het thuisfront te informeren. En passant hielden we ons ook nog bezig met het verdwijnen van de BlackBerry van Snapartacus… bij het verlaten van het vehikel waarmee hij naar de SEH was gebracht, is blijkbaar dit apparaatje verdwenen. Een lichte zoektocht langs wedstrijdformulier, welke scheidsrechter, voor welke vereniging, Google en andere internet zoektochten, werd de scheids en zijn moeder gelokaliseerd in de IKEA, en vertelde dat thuisfront dat ze zouden terugbellen als de telefoon gevonden was…uiteindelijk is de BB weer in Snapartacus' bezit.

Lichte verbazing alom toch wel toen ons via het thuisfront van Snapartacus ter ore kwam dat F.v.G. te M. verzocht of gelijk de afdeling total and complete remake over aangedaan kon worden….HET hoogtepunt van het verblijf was het moment dat de spuit ter hoogte van de wenkbrauw werd ingestoken, om te verdoven, en het dienstdoende team de hechtingen ging doen, terwijl de teamgenoten van Snapartacus het aantal hechtingen mochten bepalen. Tot slot was het nog wel redelijk hilarisch om te zien dat na de hechtingen het er op leek dat Snapartacus weer haar had gekregen, maar dit bleek om de veel te lang afgeknipte hechtingdraad te gaan. Het groene licht kwam om de thuisreis te aanvaarden, en bij de Punt aangekomen was het een moegestreden, bebloede warrior die terug kwam van de strijd. Door de haag van belangstellenden werd de schaal met kibbeling gevonden, en werd het inwendige flink verzorgd om de eerste aansterking in te zetten. Het was zeker niet one of those (satur)days……., behalve dan dat we aan het eind toch weer zero points hadden.

Het 2e deel van de teweeluik ontspon zich 2 weken later, thuis tegen de Daaik. In de tussenperiode had de van Snapartacus naar weer Snap m niet verworden heldenpersonage zijn gezicht (en de rest) weer op het veld vertoond voor een training, en veel mensen waren het erover eens, ze zagen geen verschil in de manier van lopen voor/na het incident. Een geslaagde rentree, echter nog te broos om een wedstrijd te kunnen absorberen. De Daaik….een schier ongenaakbare koploper dit seizoen, met KCR verreweg de uitschieter in de poule. Vooraf 2 scenario's in gedachten…..Of we komen gelijk met veel doelpunten achter en worden 'afgeslacht' , of (beter) we zitten direct in de wedstrijd en blijven zo lang mogelijk bij en maken een horror middag voor de Daaik. Deze opmerkelijk gekozen strategie van S.H. te D.P. te M. zette eenieder toch wel aan het denken, en de wedstrijd werd aangevangen met de immer bevallige M.v.V. te M. in de gelederen, in plaats van de geblesseerde La Reina. Snap m niet stond in burgerkloffie langs de lijn als hulpcoach. In een aftastende beginfase lukte het #4 zowaar om enkele (toch wel een stuk of 4) 100% kansen te verprutsen, en ook nog eens 2x te scoren zonder dat de Daaik daar wat tegen in kon brengen (afgezien van wat vaak schieten, maar mis). Deze riante voorsprong gaf de burger en #4 moed en eigenlijk waren de 1e 20 minuten zo redelijk aan te gluren. De Daaik scoorde uiteindelijk wel, maar wij scoorden ook en het leek zo rustig voort te kabbelen. Totdat de dijkers ineens tegen alle wetten en zo in toch meer gingen scoren, en we bij rust toch ineens met 4-10 achter stonden. De scenario's vlogen weer in t rond tijdens de rust, maar vooral: geniet van elke aanval en probeer de wedstrijd leuk af te ronden. Bij rust was Snip al lang afgehaakt met een vervelende kuitblessure, en ingewisseld voor de boomlange S.D. te M. Deze heeft zijn rol met verve gespeeld en haalde een dikke voldoende. Na rust kabbelde het spel rustig voort, waarbij De Daaik niet zo nodig hoefde en #4 niet zo nodig kon. L.v.B. te M. haakte ook af voor dochterlief J.v.B. te M. en menig #4 speler hinkte letterlijk en figuurlijk op 2 gedachten om het eind van de wedstrijd binnen de lijnen af te maken. Bijkans was voormalig Snapartacus de meest fitte speler van #4. (U merkt al dat de krakende krasse knarren zo tegen het einde van her seizoen zo'n beetje uit elkaar spatten van de blessures… ) Met een bewonderenswaardige 4-4 score in de 2e helft van het 2e deel van de tweeluik werd de wedstrijd op 8-14 afgesloten in het voordeel van de Daaik, welke het zeer waarschijnlijk in een beslissingswedstrijd met KCR gaat uitmaken wie mag/wil promoveren.

Na de wedstrijd begon het likken der wonden bij #4, en werd alvast smachtend uitgekeken naar de laatste battle van het seizoen, volgende week in Delft bij Excelsior. Moeten er bloemen naar Delft? Wie weet….U kunt er live bij zijn vanaf 17.00 uur.