ODO 5 – KVS 5 10-9 Epiloog
Door Rob van der Hak
Tja, wat valt hier nu nog wat onzinnings over te schrijven?
Na een onderbreking van enkele weken (gelijk een sabbatical) keerde ODO 5 terug van het ski- en ander reces en boog zich over de vraag welke motivaties zoal voorhanden zouden kunnen zijn om ook deze laatste wedstrijd aan de indrukwekkende puntenlijst toe te voegen. U weet immers als geen ander dat het -dobberend op de golven van succes- lastig is om voldoende motivaties te blijven vinden. Normaliter trekt ODO 5 zich dan ook op aan bespiegelingen over wat had kunnen zijn (what if) en het virtuele kampioenschag als we dan en dan die punten niet hadden weggegeven (ODO 5 verliest nooi, we geven punten weg). Of dat we gewoon de dubbel tegen Valto hadden gewonnen. Of dat we toch maar gewoon het (relatief gezien) best presterende team van ODO in de reserve 4e klasse zijn. Met de meest hechte defensie (want minste tegentreffers). Ook een mogelijke bron van inspiratie, de indrukwekkende opmars van een tomeloos gedreven vlaggenschip welke vorige week onverwacht reeds in veilige haven is beland. In dezen was de laatste bron vandaag niet echt een gelukkige keuze. De einduitslag kon een schrobbering niet maskeren. De gerenommeerde P.M. te V. had voldoende 'ausdauer' om de gehele 2e helft bij ODO 5 te aanschouwen. Dit is op zich al een prestatie van formaat, want niet veel toeschouwers zijn bestand tegen het geweld(ige) van ODO 5.
Na afloop werd kort en bondig, op zijn geheel karakteristieke wijze de wedstrijd gekenschetst met:
"het zag er natuurlijk niet uit!". En daar waren wij het als ODO 5 eigenlijk best wel mee eens. Nederigheid siert de mens ook hier. Het was niet geweldig, het was zelfs niet indrukwekkend. Het was eigenlijk 3x, 4x niets. Maar toch, ook al stond er ook voor ODO 5 helemaal, helemaal niets meer op het spel, en symboliseerden de ruwe stoppels bij de heren van ODO 5 het spelen om 'des Keizers baard', de wil en drive om die 2 punten binnen te halen is geen nano seconde uit beeld geweest. En aan die 2 punten kan menig ander team in veilige haven een puntje zuigen. Terwijl tegenstander KVS verderop in de hal uitbundig, met bloemen en al het verlies vierde (of ze namen afscheid van iemand) volhardde ODO 5 in het nakomen van andere verplichtingen, zoals het schoonvegen van de sporthal (in mijn gedachten doemen beelden op van het schoonvegen van het plein bij Sport en Overspel) en de traditionele afdronk met taart van Hans(aplast) en bespiegelingen. Waarna eendrachtig de zompige, welig met fungus gecontamineerde kleedkamers voor een laatste keer werd gebruikt. Het haasje over springen i.v.m. opslag van meubilair is welhaast een even gebruikelijk ritueel geworden. Door de open cel constructie denderde het feestgedruis natuurlijk ook de kleedkamers binnen, en op geheel eigen, verticale wijze heeft het merendeel van de ODO 5 selectie deelgenomen aan dit horizontaal festijn, waar menig fetisjist de vingers bij zou aflikken. Het gaat trouwens te ver om alle onderwerpen van gesprek hier te noteren, ook ODO 5 heeft zo zijn eigen codes.
Wat rest is de opbouw naar de 2e helft van de veldcompetitie, welke gelardeerd zal zijn met de nodige variatie qua inspanning en ontspanning, om zodoende het toch wel danig op de proef gestelde periodiserend herstelvermogen weer in balans te brengen. Op het programma staan ondermeer een bezoek aan een restaurant met een naam, veelvuldig bezongen door Rob de Nijs (wie kent hem niet) en een sportieve, toeristische verpozing in Kamerik. In de veldcompetitie moet ODO 5 in staat worden geacht om de succesvolle puntenreeks lijn voort te zetten en behouden te blijven voor die klasse.
Zodra we daar klaar voor zijn volgt wederom een (poging tot) verslag hiervan.
Rob van der Hak