KCR 6 – ODO 4   20-5 Verpulverd, vermorzeld, vernietigd, in stukjes gehakt

Door Rob van der Hak

en ook nog eens verbrijzeld. De voor mij legendarische woorden van de Belgische komiek Urbanus schoten mij te binnen na de les in doeltreffendheid van KCR op een voor het eerst in draaglijke temperaturen gespeelde zatermiddag. Illusies hadden we niet vantevoren. Nee, we kennen onze plek. KCR, de gedoodverfde kampioen (niet eens meer kandidaat) zou ons hoe dan ook siegen. Maar ja, een beetje trots en eigenwaarde wil je er wel aan overhouden. Dat is dus niet gelukt. Niet dat we zelf zo onaantastbaar sterk het veld betraden. Nee, dat hield zeker ook niet over. Een redelijk straf windje woei over het veld, en KCR had verkozen er tegen aan te vallen in de 1e helft. Niks systemen om achter de korf te eindigen om van daar uit tot schot te komen. Gewoon, pats boem van voor de korf tegen de wind in op afstand scoren. Zo doe je dat. Voordat ik het wist (en de rest van #4 waarschijnlijk ook) keken we tegen een schier onoverbrugbare achterstand aan, na een fluks gespeeld kwartier. Dat schier werd op zeker. De tegentreffers kwamen te laat, en veel te weinig in getallen. Zelfs het adagium om in de 2e helft dan maar met plezier aan te vallen en daaruit de bevrediging te halen, werkte niet door in de koppies. Al kabbelend werd naar het einde van de 'wedstrijd' gesukkeld.

Hier doen we het niet voor!

Met wel dank aan de invallers G. den B. te M., C. v.d. T. te M. en JP….fijn dat jullie mee wilden met ons!

.