ODO 5 – Tempo 6   16 – 9 business as usual

Door Rob van der Hak

#5 maakt roerige tijden door. Het core team is aan slijtage onderhevig (inkoppertje).

En ik doel dan niet op de onvermijdelijke, onomkeerbare, door geen brace, haarband of andersoortig bandage te verbloemen slijtage aan gewrichten, banden en wat dies meer zij . Dit soort euvel wordt trouwens volledig gecompenseerd met een tomeloze positieve en fanatieke inzet, het uiteindelijk vinden van de juiste medische begeleiding die zegt wat jij wil horen en ons onnavolgbaar periodiserend herstelvermogen. Nee, ik doel op slijtage qua aantallen van het core team. Door de jaren heen dunt de core groep uit zoals de haarbos van menigeen door de jaren heen transparanter wordt. Kwaliteitsinjecties zoals verjonging, strenge selectie en extensions worden ook in het korfbal niet geschuwd. En als de core dunner wordt (qua aantallen, dan) tja dan zijn de rapen gaar. Immers, ook bij #5 is er wel eens iemand met een pijntje of iets dergelijks. En dan wordt de spoeling nog dunner. Zeker bij de inmiddels in groot Maasland beruchte trainingsavonden is dit goed merkbaar – de Excel file met allerlei statistieken (ja, als hoogst geplaatste ODO team in de rerserve klasses na ODO 2 heb je zo je verplichtingen) vermeldt genadeloos de rode kruizen bij no show, als ware het de afkeuring van het vermadelijde Holland's got talent.. en dit heeft weer niets te maken met 3 rode kruizen op 1 rij….De trainingsopkomst op papier en fysiek is eigenlijk te mager, door al deze omstandigheden. En dan geeft iemand uit de groep nog training ook. Gelukkig is er bijna altijd wel iemand die (extra) met ons wil meetrainen als daar een beroep op wordt gedaan (zeker dame M.B. te M. verdient hier een groot compliment!) en soms is er ook iemand bereid om ons training te geven. En als dat samenkomt, zoals afgelopen week dan kan het zomaar een aha erlebnis opleveren omdat we met in totaal 8 mensen aan het trainen waren en zodoende eens een partijtje konden spelen ter afronding.  Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Wie de schoen past (mooi he in deze Sinterklaas tijd) trekke hem/haar aan of zet hem bij de schoorsteen! Met het zicht op Linda's bitterballen na de wedstrijd op zaterdag was de voorbereiding deze week dus uitermate goed begonnen. De uitgebreid besproken nederlaag tegen Vriendenschaar was inmiddels dankzij/ondanks een system error bij Whatsapp smetteloos verwerkt en alle neuzen (en dat zijn er een paar, hoor!) stonden weer dezelfde kant op.

Klaar voor de strijd tegen Tempo 6. Vandaag werd de balans in het team gevonden door het inzetten van de weer tomeloos aanwezige K. d. H. te M. (die van dat huisraad, U weet wel) de jongedames T. v.d. T., te M. en A.B. te M. evenals de bijkans tot het plafond reikende M.M. te M. Onze vaste core speelster P. v.d. M. te M. had zich ge-excuseerd om in het party gedruis te kunnen storten. Hansaplast deed zijn best en is het laatst gesignaleerd buiten zijn kies district (rode lampen). Na een inspirerende voorwedstrijd van ons vlaggeschip ODO 1 welke de klim opwaarts gevonden heeft en jammer genoeg niet beloond werd met een punt betrad #5 de leegkolkende badkuip van de Hofstede. Gelukkig plaatste iemand weer tijdig de stop er in, zodat er toch nog meer dan 2 handjes vol toeschouwers gedwongen vrijwillig het toneel gingen aanschouwen. Onze trouwe fan R. d. V. te M. (80) zat weer relaxed achterover te leunen. Bij Tempo liep bij ons in het vak het duo Laurel en Hardy en na enig overleg koos ik voor de snelste van de 2. De omvang van dit heerschap overtrof mijn eigen rondingen dus dat zou wel goed komen. In het begin – zoals zo vaak – tastte #5 de tegenstander af, en al snel roken we dat er vandaag wat te halen viel. H. de V. te M. net terug uit M. rook ook iets en moest helaas in het begin van de wedstrijd opgeven. Onnavolgbaar is toch zijn prestatie om uit ijzige stilstand vrij te komen en toch nog een paar keer te scoren. Chapeau! Met M.M. in de gelederen kabbelde de 1e helft in een zompige sporthal voort. Bij rust was een stand bereikt welke een week eerder nog door een ander reserve ODO team als eindstand werd overeengekomen. Na rust sloeg #5 als vanouds toe en onder leiding van de gewaardeerde referee E.P. te M. werd zelfs enig gallery play niet geschuwd (maar niet altijd beloond). Met een comfortabele 14 -5 voorsprong liet #5 de touwtjes vieren, wellicht beneveld door de reeds rondslingerende baklucht van Linda's bitterballenpartyschaal. Daardoor wist Tempo de stand nog een beetje draaglijk te maken en wist #5 de eindstand van 16 – 9 in de boeken te zetten. Eind goed al goed, en als cooling down werd dit keer de prullenbak aan de hand meegenomen om de sporthal weer spic en span te krijgen. Na het douchefestijn in de kleedkamer (en daar waar Amerigo, de schimmel van Sinterklaas met pensioen is kan dat niet gezegd worden van de moisissures die welig tieren op de zompige muren) kon het after gebeuren plaats vinden. Dankzij een vrindelijke geste van notnA kon ik met Studio line gel het pand betreden en konden we aan de bier, fris en de inmiddels beroemde ballen van Linda. Na de partyschaal uiteraard nog vereeuwigd te hebben en via Whatsapp verspreid te hebben aan wat belanghebbenden ging (bij mij althans) het lampje versneld uit en begon de 1e fase van het periodiserend herstelvermogen in bad, thuis.

Rob van der Hak