ODO 3 met schotklok | Gooi geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt

door · Gepubliceerd · Geüpdatet

Afgelopen zaterdag oefende ODO 3 tegen RWA 5. Ik had mijzelf fit genoeg bevonden te starten, en bij de plotselinge afwezigheid van Jannes en Kees was ik de vijfde heer danwel wiel aan de wagen. Het vijfde van RWA, dat moest ommers wel lukken. In de voorbereiding zag ik al een bekende dame die ik voorheen nog floot in RWA 2, en toen Thijs zei dat hij teveel gezichten herkende was alle onderschatting voorbij. Nou ja, álle, binnen 20 seconden stond ik bij de rebound aan de verkeerde kant want ik dacht dat ik die heer van gelijke lengte er wel uit zou springen. Enfin, 1-0 achter, niks aan de hand, zo’n fout maak je niet nog eens. Ondertussen liep de schotklok rustig door. U denkt schotklok? Ja dat dachten wij ook. En RWA nam de schotklok zo serieus dat de korf regelmatig geraakt werd en met zo’n precisie dat we na een kwartier 10-2 achterstonden en een enorme zeperd in het verschiet lag. Op random momenten ging de zoemer, en dat wekte wat irritatie bij mij, klooien met zo’n klokkie doe je maar in je eigen tijd. Maar vlak voor rust ging het spreekwoordelijke lampje branden, de jury tafel gebruikte deze wedstrijd als oefenwedstrijd omdat RWA 1 dit jaar voor het eerst met schotklok gaat spelen. En ja, dan moet je toch oefenen..

Naarmate de eerste helft vorderde kwamen ook wij wat beter in ons spel, gingen zelfs scoren en RWA bij daalde het schotpercentage naar een normaler niveau, dus we waren niet ontevreden in de rust. Een pittige tegenstander, dat is prima voor een oefenwedstrijd.

Na rust stootte deze ezel zich nogmaals aan de verkeerde kant van de rebound… Maar de rest van de tweede helft ging gelukkig niet als de eerste, we scoorde regelmatig mee en we waren met een eindstand van 24-18 eigenlijk best tevreden.

Onder het genot van een verdiend – zo vonden wij – biertje – voor de smaak – beschouwden het kwintet heren de wedstrijd. Onder andere de vraag wat dit RWA in de vierde klasse gaat doen. Wij waren blij dat wij weer losgelaten waren in het pandemonium dat zaalkorfbal heet. En wij danken Barbara, Marlize, Celine en Vera voor hun inzet om dit mooie duel doorgang te laten vinden.

Ondanks dat ik nu nog steeds een kuit heb die op standje bijna-kramp staat ben ik blij dat ik weer gebald heb. De lol die ik daaraan beleef is dermate groot dat ik besloten heb dat weer vaker te gaan doen. Daartoe zet ik mijn tijdrovende scheidstrechterambities voorlopig aan de kant, en ga ik verder als externe scheidsrechter voor jeugdwedstrijden, voornamelijk hoofdklasse D-pupillen. De benodigde tijd die ik daarmee kwijt ben is vele malen minder (bijvoorbeeld geen uur van te voren aanwezig), de intensiteit is lager waardoor ik zelf ook nog kan spelen, de wedstrijden zijn vroeger op de dag en je krijgt gewoon fantastische talenten te zien. Die nog niet zo lopen te eikelen tegen me als toch wel veel senioren en junioren doen.

En ik mag weer fancy zaalschoenen aan van mezelf. Dat is misschien wel het belangrijkste argument van deze ijdeltuit.

Groet, Jaap

Tags: