Reeuwijk 2 – ODO 5 12-15 in Reeuwijk kraait de victorie
Door Rob van der Hak
#5 heeft het (niet alleen) dit kalenderjaar moeilijk. Niet alleen, traditioneel met ons zelf, maar ook met de diverse tegenstanders die op heenmatch glansrijk werden verslagen. Het doffe spel zorgde voor enige haarscheurtjes in het #5 bastion, ook door de magerder (dan ooit) opkomst tijdens de trainingen, De broze hardcore, wekelijks aangevuld met wisselende, zeer enthousiaste invalsters, kampte met het nieuwjaarssyndroom – een rode reeks kruizen (no show) op de trainingen, een rode reeks getallen (uitslagen) bij de wedstrijden, en opvallend veel (pupillen) fouten. Daarnaast werd de hardcore selectie ook getroffen door allerlei pijntjes, en niet te vergeten de diverse (apres) ski perikelen. S.H. te D.P. te M. wist deze doemreeks handig te omzeilen door #3 mee te ballen, en aldus het zoet der overwinning weer eens te smaken in een wedstrijd tegen een team met 9 spelers.
Bij de rest van de hardcore sloeg de vertwijfeling. Haarscheurtjes werden groter. Kunnen we het nog wel?
Het antwoord daar op is NATUURLIJK, wat dacht je dan?
Dankzij het dit keer wel heel erg letterlijk genomen periodiserend herstelvermogen en pittige gesprekken c.q. non-discussies werd het vizier gericht op het weer met plezier een wedstrijd spelen.
De kentering vond al een paar wedstrijden terug plaats, ook al werd dat niet direct met punten beloond. Daar waar #5 altijd wedstrijden roemrucht afmaakt op 1 doelpunt verschil overkwam het tegendeel ons ook wel, al was dat niet verdiend. Er werd echter bijna gejuicht door de tevredenheid ove rhet spel, echter zonder punten (best wel bizar eigenlijk). .Afgelopen week mochten we tegen TOP dan eindelijk de punten in huis houden en lieten we het niet op de laatste, vermadelijde 5 seconden aankomen.
Gejuicht werd er toen niet, want het spel was niet echt briljant…. (best wel bizar eigenlijk). De opmaat voor de laatste (allen aanwezig) zaaltraining en wedstrijd….Net zoals ons vlaggeschip werd er door #5 gedurende driekwart van de training in partijvorm wedstrijdscherpte geoefend.
De afsluitende wedstrijd was perfect getimed om 19.55 uur in Reeuwijk. Na eerst #3 glansrijk (nou ja, in ieder geval overtuigend genoeg, met S.H. te D.P. te M. in de gelederen) kampioen te zien worden, togen de busjes richting het reserveteam, en lukte het Hermanus/Hansaplast (doorstrepen wat niet gewenst is) om de drempelproef met verve af te leggen. Alleen jammer dat de drempels wel heel erg op parkeerplaats drempels leken. Zoals bij meerdere sporthallen was de automatische stoker nog niet gewend aan de inmiddels hogere buitentemperaturen, en werd er omgekleed in een omgeving waar de zompige Hofstede nog een puntje aan kan zuigen. Aangezien we dit keer wel ruimschoots op tijd aanwezig waren, konden we inschieten, en daarna terug naar de kleedkamer waar Hermanus/ Hansaplast de honneurs waarnam als speaker. Traditioneel een zware opgave om de redevoering aan te horen en te volgen. Door de hoge temperaturen werd e.e.a. lijdzaam aangehoord en werd er, toen iedereen murw was gemaakt, op de valreep een surprise opstelling meegegeven.
Gelukkig was de sfeer in de sporthal uitstekend. Een 20-tal overal doorheen rennende, gillende meute kinderen, het 3e team van Reeuwijk was kampioen werd en dus gefeteerd op de klanken van Queen's We are the Champions, maakte ons inloop bijna tot de hel van 2012. Nieuwe (althans voor mij) hardcore trilmuziek (het zou een defillibrator niet misstaan) zorgde ervoor dat ook die onderdelen van je lichaam waarvan je niet wist dat ze bestonden, gingen meetrillen. Gelukig zorgde het snerpende fluitje van de naar wat later bleek de uitstekende leidsman uiteindelijk voor het afvoeren van de polonaise.
De 1e 7 minuten waren dramatisch. Wennen aan elkaar, niet wedstrijdscherp, concentratie, moeite met de op ballijnen verdedigende tegenstander….zeg het maar tot 5 keer werd de bal verprutst zonde rook maar een kans richting korf. De aloude haarscheurtjes gingen wijder open staan en de bromtonen van de hardcore muziek leken terug te keren. Gelukkig wisten we kort na die 7 minuten ons te herpakken, en werd weldra steeds soepeler, scherper en geconcentreerd gespeeld. Zoals uit onze analyse bleek, zorgde Reeuwijk voor constante druk via de ballijnen. De inmiddels tot subtropische waardes gestegen temperaturen (het schijnt dat Wilhelmus hierom had gevraagd vanwege zijn aanstaande reis naar de Bananenrepubliek) zorgden na 20 minuten voor het uitvallen van uw scribent, de hoge temperatuur en lage zuurstof waarde werd hem te veel. Na 10 minuten buiten in de kou afgekoeld te zijn, bleek de stand ruim in het voordeel van #5 te zijn. Scherpte, concentratie en het zeer effectief en efficient afronden van de meest o n m o g e l i j k e ballen zorgden voor een positieve flow. In de rust nog een magere voorsprong, waarbij eenieder nog eens werd gewezen op de noodzaak van explosief vrij komen (waarbij B. de V. te M. werd gewezen op de 60, 80 en 100 regel) werd de 2e helft met veel moed ingezet. De druk op de ballijnen werd allengs minder door de superieure conditie van #5, en het zeer effectief en efficient afronden van de meest o n mo g e li j k e ballen. Daarnaast wist ook M. v.d. E. v. N. te M. ook andere ballen te vinden. Soeverein trok #5 de overwinning naar het eindsignaal en werd er dit keer gejuicht voor de overwinning en het spel. Invallers Bart, Jenny en Cynthia natuurlijk hartelijk bedankt voor jullie prestatie.
Nu de nieuwe reeks groen weer is ingezet, prepareert #5 zich op het veldseizoen waar nog wat appeltjes te schillen zijn.
Het zaalseizoen laten we achter ons, dit was allemaal natuurlijk niet mogelijk geweest zonder de medewerking van J.v.B. te M., B. de V. te M., C.S. te M. A.B. te M. K. den H. te M., J. v. G. te M., J. v. U. te M. R.V. te M. Th. van W. te M. F.F. te M. S. M. te M., M.G. te M. , D. v. A., te M(?), E. v.W. te M., D.E. te M., Th. v.d. T. te M.,L.K. te M., M. de B. te M. M. B. te M., T. v.d. M. te M., P.M. te Vl., R. d. V. te M. (wordt vervolgd).